Rozdział 1.

-Spójrz jak ty wyglądasz. 
-O co ci chodzi? Nigdy ci to nie przeszkadzało. 
-Ale teraz przeszkadza. To koniec. Rozumiesz?

Otworzyłam oczy wydobywając z płuc potężny krzyk przerażenia. 
Kolejna noc z rzędu zrujnowana przez ten okropny sen. 
Nie chciał się ode mnie odczepić za żadne skarby. Minęły dwa lata, a on nadal się mnie trzyma. Mam już tego dosyć. 
Przetarłam dłonią spocone czoło, a potem uczyniłam to samo z policzkami ocierając tym razem słone krople łez. 
-To nie koszmar. To rzeczywistość, która nie chce się zmienić-wstałam z łóżka i udałam się do łazienki. 
Na zewnątrz już świtało, więc nie było sensu się kłaść. Za chwilę i tak będę musiała wstać do szkoły. Pytam się po co ona komu. Nikogo nie uszczęśliwia, a przynajmniej nie mnie. 
Uniosłam głowę i spojrzałam w lusterko

-Jesteś gruba Collins. Pogódź się z tym, bo w końcu wyślą cię do wariatkowa przez te krzyki. 

Gdybym się  tym pogodziła te sny już dawno by minęły-powiedziałam do siebie. 

-Wszystko w porządku Elizabeth?

-Tak-odpowiedziałam na pytanie ciotki, z którą mieszkam. 

-Dlaczego ...

-Ujrzałam pająka. Wszystko ok-odpowiedziałam przerywając jej wypowiedź. -Idź spać-dodałam. 

Nie wiem ile spędziłam w tej łazience, ale sporo, skoro z mojego telefonu zaczął się wydobywać dobrze mi znany dźwięk budzika. Wyłączyłam go szybko i zaczęłam się przygotowywać do szkoły. 
Wzięłam szybki prysznic, który mnie nieco uspokoił, a także orzeźwił. Czułam się już o wiele lepiej. Miałam nadzieję, że dzisiejszy koszmar odejdzie w niepamięć. 
Po wysuszeniu założyłam czarne wyszczuplające leginsy, biały top i sweterek w kwiaty. 
Nalożylam na twarz podkład, tusz, eleyner, krędkę, róż na policzki i błyszczyk podkreślający usta. 
Zarzuciłam na ramię torbę i ruszyłam na dól, gdzie spotkałam Emily pijącą kawę. 
Podeszłam do ekspresu i również nalałam sobie kawy. Po upiciu łyka otrzymałam wiadomość. 
-Lecę już do szkoły-powiadomiłam ciotkę kierując się do wyjścia. 
-Śniadanie-zawołała za mną. 
-Zjem w szkole. Nie martw się-zatrzasnęłam za sobą drzwi i zaciągnęlam się zapachem świeżego powietrza. Było dość chłodno, dlatego cieszyłam się, że założyłam na ramiona kurtkę. 
Na pewno nie zmarznę w przeciwieństwie do innych wytapetowanych lalek, które chcą pokazać jak najwięcej chłopakom, a potem dziwią się, że mówią na nie "ździry". Pokręciłam głową jakby nie wierząc w to co przed chwilą powiedziałam i podeszłam pewnym krokiem do blondynki stojącej przy mojej skrzynce. 
-Cześć blondasku-przytuliłam ją mocno. 
-Cześć czarnulko. 
-Jak zwykle musi odpowiedzieć-zaśmiałyśmy się. 
-Chodźmy już, bo dyrektor znowu zostawi nas po godzinach-powiedziała z grymasem na ustach Nadia. 
-Tak masz rację, a nie chcę sobie psuć dnia-powiedziałam i ruszyłyśmy w kierunku uczelni. 
-Umiesz coś na biologię?-usłyszałam w końcu pytanie. 
-Co? A co dziś jest?
-Ta zaległa kartkówka. 
-O cholera...
-Serio El?
-Żartowałam. Czy ja kiedyś dostałam jedynkę?-zaśmiałam się i poklepałam delikatnie jej ramię. 
-Yyy..nie. 
-No właśnie. Spokojna twoja czuprynka-weszłyśmy na teren szkoły. Budynek nie wyglądał zbyt estetycznie. Odrapane mury, grafity na ścianach. Na pewno nie przyciągała ludzi. A szczególnie nie nastolatków. 
Weszłyśmy do budynku i właśnie ujrzałam ją. Najpopularniejszą, najwredniejszą małpę pod słoncem. Megan Smith. Zmora wszystkich ludzi. Pożerała wzrokiem jakiegoś chłopaka, który chyba nie był nią wcale, a wcale zainteresowany. Do czasu oczywiście. Potrafi wszystkich omotać. On nie będzie inny. 
-Idziemy?-usłyszałam głos przyjaciółki. 
-Tak idziemy-odpowiedzialam i ruszylyśmy do klasy 102, gdzie miała odbyć się lekcja matematyki. 

_______________________________________

Mamy rozdział 1. 

Jak wam się podoba?